Veertien jaar nadat Moisés Dedication opnam in New York, zijn tweede album als bandleider, komt nu Dedication II uit. Destijds was hij nog onwetend over het beroep van muzikant, de muziek en zichzelf, typisch voor iemand van jonge leeftijd. Inmiddels vele ervaringen rijker staat hij er heel anders in, zeker qua communicatie met zijn mede muzikanten, zowel muzikaal als persoonlijk. Dedication II is dan ook een uitermate geslaagd album geworden, behalve Sánchez op piano en Moog horen we Javier Vercher op tenorsax, sopraansax en basklarinet, Tono Miguel op contrabas, Borja Barruete op drums en lap steel, gasten zijn Cristina Mora (vcl) en Maria Arranz (glockenspiel, marimba en gong).

Het album vangt aan met het razendsnelle “Dodecatónico”, na een vlot piano intro, valt de sopraansax van Javie in, waarna zich een complex thema ontwikkelt. Het zorgt voor spannende muziek die je compleet meesleept gedurende de volle speeltijd van 11:18 minuten. Op ¾ van het nummer wordt het razende tempo ingewisseld voor rustiger klanken die het nummer afsluiten, klasse. “Staying at Penns” brengt de luisteraar in een rustiger vaarwater met fraai tenorspel van Javier. Ook hier is het genieten van de doorwrochte complexiteit van de compositie en het superieure klavierspel van Moinés. “Melancolia” beantwoordt helemaal aan de titel met serene basklanken en heldere piano accoorden. Hier komen we ook Cristina Mora tegen met haar vocalise “zang” waar ik absoluut geen liefhebber van ben.

“The Monk” heeft een heel aparte melodie die onmiddellijk doet denken aan Thelonius Monk, niet vreemd in een nummer dat duidelijk een eerbetoon is aan hem, als grote liefhebber van Monk kan ik dit enorm waarderen. Ook “Good thought, Right actions ?“ heeft een heerlijk in het oor liggende melodie en bevat een knetterende solo van Javier, klasse ! “Some piece of mind” is een kalm rustig nummer voordat het titelnummer ”Dedication II” een aanvang neemt, een serene verstilde compositie waarin Cristina weer is te horen, eigenlijk niet alleen daarom, maar ook door de niet sterke compositie eigenlijk een van de minst sterke nummers op dit album. “Nobody knows what will come” klinkt zoals de titel min of meer voorspelt, als een soort gospel met een gedragen sfeer, maar wel indrukwekkend. De epiloog is “Loss”, en compositie die begint met donkere piano akkoorden en verder nogal etherisch overkomt, niet bepaald een geslaagd einde in mijn oren. Maar ondanks enkele minpunten is dit een subliem album dat bewijst dat ook de Spaanse jazz flink meedoet in de Europese jazz.

Jan van Leersum